====================================
Date: Sun 12/08/96 16:45:16
--------------------------
Ο πρωταγωνιστής σε αυτή την σκηνή, ψάχνοντας σε βιβλία αναζητά λέξεις...
"Πρέπει να βρω την δικιά μου φωνή, τον δικό μου λόγο.
"Πρέπει να βρω την δικιά μου φωνή, τον δικό μου λόγο.
Πρέπει να βρω την λέξη, τις λέξεις.
Το βιβλίο αυτό έχει πάρα πολλές: Ανεξιχνίαστος , ανέξοδος, ανεπαίσθητος, ανεπανόρθωτος, ανεπάρκεια, ανεπαρκής, ανεπαρκώς, ανέπαφος...."
Ο πρωταγωνιστής αναζήτησε το νόημα μέσα στην τυχαιότητα της σελίδας του λεξικού που άνοιξε.
"Η σειρά είναι αλφαβητική, αλλά γιατί να τύχω σε αυτήν εδώ τη σελίδα?"
Θαρρείς και το βιβλίο προσπαθούσε κάτι να του πει, ανέξοδος, ανεπαίσθητος, ανεπαρκής.
Ξαφνικά ταυτίστηκε με τις λέξεις. Τις σήκωσε μία μία ψηλά σαν σημαίες. Φώναζε στους θεατές, μη φανταστείτε κανένα πλήθος, μόνος στην σκηνή αλλά μέσα στο παραλήρημα του το κοινό ήταν εκεί...
Ο πρωταγωνιστής ήταν χαρούμενος. Με τις δανεισμένες από το βιβλίο λέξεις μπορούσε να μιλάει, εκσφενδονίζοντας τις δεξιά και αριστερά. Η αυλαία δεν έπεσε, αλλά μια λέξη εξοστρακίστηκε στο μπρούτζινο κηροπήγιο και χτύπησε τον νεαρό της ιστορίας μας στο πρόσωπο. Σαστισμένος σιώπησε και άρχισε να παρατηρεί τα αντικείμενα γύρω του. Το κηροπήγιο, το ανοιχτό βιβλίο, την ξύλινη σκηνή, τις καρέκλες με τους φανταστικούς θεατές, τις λέξεις που είχαν ακόμα απομείνει στον αέρα, οντότητες ξεχωριστές από αυτόν, που εύκολα ήταν και αφέντης και σκλάβος τους μαζί.
Έσβησε το κηροπήγιο και απόμεινε μόνος. Για λίγο ακόμα ένιωθε τις ελαφρές αναταράξεις του αέρα, και άκουγε τον χαρακτηριστικό θόρυβο, σαν θρόισμα, των γραμμάτων που πέταγαν σε σχηματισμό...
Ξαφνικά ταυτίστηκε με τις λέξεις. Τις σήκωσε μία μία ψηλά σαν σημαίες. Φώναζε στους θεατές, μη φανταστείτε κανένα πλήθος, μόνος στην σκηνή αλλά μέσα στο παραλήρημα του το κοινό ήταν εκεί...
Ο πρωταγωνιστής ήταν χαρούμενος. Με τις δανεισμένες από το βιβλίο λέξεις μπορούσε να μιλάει, εκσφενδονίζοντας τις δεξιά και αριστερά. Η αυλαία δεν έπεσε, αλλά μια λέξη εξοστρακίστηκε στο μπρούτζινο κηροπήγιο και χτύπησε τον νεαρό της ιστορίας μας στο πρόσωπο. Σαστισμένος σιώπησε και άρχισε να παρατηρεί τα αντικείμενα γύρω του. Το κηροπήγιο, το ανοιχτό βιβλίο, την ξύλινη σκηνή, τις καρέκλες με τους φανταστικούς θεατές, τις λέξεις που είχαν ακόμα απομείνει στον αέρα, οντότητες ξεχωριστές από αυτόν, που εύκολα ήταν και αφέντης και σκλάβος τους μαζί.
Έσβησε το κηροπήγιο και απόμεινε μόνος. Για λίγο ακόμα ένιωθε τις ελαφρές αναταράξεις του αέρα, και άκουγε τον χαρακτηριστικό θόρυβο, σαν θρόισμα, των γραμμάτων που πέταγαν σε σχηματισμό...
Αποφάσισε να αρθρώσει τον δικό του λόγο και ψηλαφώντας στο σκοτάδι βρήκε το βιβλίο και το πέταξε στο κοινό με οργή.
Λεπτά σιωπής, ώρες σιωπής, μέρες.....
Ο επόμενος ήχος που ακούστηκε ήταν το κλάμα ενός μωρού.....
No comments:
Post a Comment