Μόμπι-Ντικ

"Για τον τρελλό Αχαάβ, ο Μόμπι-Ντικ προσωποποιούσε ολοφάνερα καθετί που τρελαίνει και βασανίζει τον άνθρωπο στο έπακρο, καθετί που βγάζει τα πράγματα από την ησυχία τους, κάθε κακόβουλη αλήθεια, καθετί που κλονίζει το σθένος και σβωλιάζει το μυαλό, κάθε σκοτεινή δαιμονοπιστία της ζωής και του νου, κάθε κακό, κακό που μπορούσε κανείς να το πολεμήσει στην πράξη στο πρόσωπο του Μόμπι-Ντικ. Πάνω στην άσπρη καμπούρα τούτης της φάλαινας σώριασε όση λύσσα και μίσος είχε νιώσει ολόκληρη η φυλή του, από τον Αδάμ και μετά. Και ύστερα, λες και το στήθος του ήταν ολμοβόλο, πυροδότησε την εξαγριωμένη του καρδιά σα βόμβα καταπάνω της."

Herman Melville, Μόμπι-Ντικ ή η Φάλαινα

Λέξεις...

Λέξεις...που πήγαν...εδώ ήταν πριν.

Πολλά ήταν εδώ πριν αλλά έφυγαν και μαζί τους και ένα κομμάτι από εμένα ή ένα κομμάτι έμεινε πίσω από "αυτούς", εδώ μαζί μου, και μοιράζετε την δικιά μου την τροφή.

Ο ήχος, η σιωπή, η πόρτα του αυτοκίνητου που έκλεισε και κάποτε κάποιος την άκουσε, ο ήχος της βροχής, το τακούνι που τρίζει, το φως που κάποιος είπε ότι προδίδει την κούραση, και όλα αυτά στοιχειωμένη μουσική, μέσα στο σπίτι που πάντα κουβαλάω, σαν χελώνα, κινούμενος

στάσιμα μέσα στον ίλιγγο που έφτιαξα.

Ξωτικά και παράξενα αντικείμενα, εξώκοσμα και πραγματικά, συμβιβασμένα και ασυμβίβαστα με γοργούς αργούς ρυθμούς, και το κρύο να με καίει, κάθε πρωί, και σαν αδύναμο παιδί σύμμαχους αναζητώ, μέσα από χίμαιρες και ειλικρινή ψέματα, στην καταιγίδα που εγώ έφτιαξα παίζοντας με τους κεραυνούς..

Και όλα λόγια και λέξεις χωρίς νόημα όταν ξυπνάει, και μανιασμένος από το κρύο στο ζεστό πάει

και από το άσπρο στο μαύρο και παντού το ίδιο κενό...

και ο κύριος στην γωνία θα πει "παιδί" και ο άλλος θα πει αλλά γυρνώντας το κεφάλι από εκεί,

και εγώ για μια στιγμή θα μείνω και μετά θα διαλέξω τον κύριο ή το παιδί γιατί και οι δυο δικοί μου είναι, όσο μπορεί τελικά κάτι να μου ανήκει μια και υπάρχουν και αυτοί που είπαν ότι "η ιδιοκτησία είναι κλοπή" 

Αναμνήσεις από μια άλλη εποχή , Αθήνα 1999 

Ζω στον κόσμο μου

====================================
emotions/soul #150, from panda@zeus, 241 chars,
Date: Thu 03/13/97 10:06:34
--------------------------


        "Ζω στον κόσμο μου!"

Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό, σαν απλή φράση ή μομφή.

Υπάρχει και άλλος κόσμος εκτός απο τον δικό μου?????????

....και ενα ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπο..με μοναδικό αποδέκτη εμένα
και τον κόσμο μου...


:-P.

Είναι δύσκολο να δεις τον εαυτό σου χωρίς καθρέφτη

====================================
emotions/soul #65, from panda@zeus, 723 chars,
Date: Sat 12/07/96 09:06:13
--------------------------
.....όταν είμαι καλά δεν μπορώ να γράψω
ποιος θα μου πει αν είναι φόβος, μήπως ο πύργος είναι χάρτινος
ή μήπως ένας άλλος εαυτός που κοιμάται και ξυπνάει ανά εποχή.


"Συγχώρεσε με που δεν μπορώ να μιλήσω δυνατά......κάθε λέξη ειπωμένη
δυνατά στον χώρο που ζω δημιουργεί έναν αντίλαλο" ...και μετά από
χρόνια πέφτω πάνω στον ξεχασμένο αντίλαλο μιας λέξης που κάποτε είχε
νόημα , αλλά ίσως όχι πια. Και αν ήταν λέξη γραμμένη σε χαρτί το
σκίζω,αλλά με την ανθρώπινη μνήμη δεν θα έχω πότε αυτή την
πολυτέλεια, και όταν αυτή δεν είναι καν δικιά μου...


χαμόγελο....καθώς μόλις τώρα θυμήθηκα τις φορές που αναρωτιόμουνα τι 
φοβάμαι, και δεν είχα βρει τίποτα.


Είναι δύσκολο να δεις τον εαυτό σου χωρίς καθρέφτη

το κορίτσι στην πολυθρόνα

*********************************************************

emotions/soul #30, from panda@zeus, 1216 chars,

Date: Fri 08/30/96 03:33:08

*********************************************************

Και εκείνος δεν έβλεπε πια τον ουρανό

τον είχε κλείσει και αυτόν μεσ'το μυαλό του

όπως και όλα τα αλλά που ο κόσμος τα λέει πραγματικά

και η σιωπή και η οχλαγωγία μέσα του

το κρύο και το ζεστό, το παντού και το πουθενά,

το μηδέν και το άπειρο.

και έτσι μονός ήταν και αυτός

μονός και όχι μονός

όλη του η ζωή κινούνταν ανάμεσα στα δυο

αλλά το μονός δεν έγινε ποτέ μαζί

στιγμές που ήρθαν κοντά και μετά έφυγαν

και πολλά δυνατά πράγματα έμειναν μέσα του

αν όχι όλα...για να φτάσει να κοιτάζει βουβός.....

να κοιτάζει βουβός το κορίτσι στην πολυθρόνα

και να απορεί, και να ταξιδεύει και να χάνεται

και ο κόσμος να αλλάζει μορφή

τα πράγματα δεν είναι όπως νόμιζε

ο κόσμος δεν είναι στο μυαλό του

και το μονός είναι η απάτη που ο ίδιος επέβαλε

Όταν κάποιος τόσο μακριά μπορεί να δει αυτό που εγώ δεν μπορώ να δω

μέσα μου....δεν μπορεί να είμαι μονός

και μέσα σε αυτές τις σκέψεις χάθηκε

και βρέθηκε μέσα στο σκοτάδι που ο ίδιος διάλεξε

που και που θα ξεπροβάλει για να βλέπει το κερί

και έτσι θα μετράει το χρόνο που πέρασε

καθώς όλοι, και το κορίτσι θα είναι πια πολύ μακριά

και αν ρωτήσει κανείς που είναι το νόημα

δεν έχει πάρα να ζήσει αυτή την στιγμή

που βουβός θα μείνει να κοιτάζει κάτι τόσο όμορφο

όσο αυτό...

το παιχνιδι της αναίρεσης

******************************************************************************
poetry/yours#92, από arsisath@zeus, 1208 χαρακτήρες 
Ημερομηνία: Fri 07/05/96 03:26:33
******************************************************************************


Μια απο αυτές τις ημέρες λοιπόν
ή μάλλον μια ακόμα απο αυτές τις μέρες
που τίποτα δεν έχει νόημα
που η μουσική έχει γίνει ήχος σιωπής
και η ζωή τοπίο βυθού σε βάθος που ο ήλιος δεν φτάνει


Απουσία αισθήσεων η μαυρη οθόνη που τώρα κοιτάζω
οι λευκές κουκίδες προσπαθούν κάτι να πουν
σε ποιον και τι δεν έχω καθορίσει
ίσως σε εσένα που η μαυρη οθόνη σε ενοχλεί.


Εμένα τίνει να μού γίνει συνήθεια
όχι επειδή η οθόνη μου ειναι πάντα μαύρη
αλλά επειδή τα μάτια μου δεν εχουν συνηθίσει 
να βλέπουν στο λευκό


Δεν θα απολογηθώ σε κανένα για αυτό που ειμαι
ουτε θα απολογηθώ επειδή το λευκό με θαμπώνει
ούτε θα πώ οτι το μαύρο ειναι το χρώμα μου
γιατι το μαύρο δεν είναι χρώμα
και γιατί ούτε καν αυτό ειναι δικό μου


Βολεύτικα στην ασυνέπεια μου
και γιατί τωρα εδώ να γράφω
αφου ουτε μαυρο ουτε λευκό ειναι δικά μου
και γιατί τόσο να θέλω να σου μιλήσω
και γιατί για αυτό να προσπαθώ
αφου τίποτα δεν έχει νόημα θα έπρεπε να σιωπώ
αλλά....μηπώς τελικά είπα και τίποτα?




Ωραιο το παιχνιδι της αναίρεσης
το παίζω εδώ και καιρό
αν και καμία φορά καταντά κουραστικό
είναι το μόνο που για'μενα έχει νόημα
αλλά απο την άλλη μεριά
δεν έχει καν αυτό

λέξεις...

====================================

emotions/soul #67, from panda@zeus, 1725 chars,

Date: Sun 12/08/96 16:45:16

--------------------------

Ο πρωταγωνιστής σε αυτή την σκηνή, ψάχνοντας σε βιβλία αναζητά  λέξεις...
"Πρέπει να βρω την δικιά μου φωνή, τον δικό μου λόγο.

Πρέπει να βρω  την λέξη, τις λέξεις.

Το βιβλίο αυτό έχει πάρα πολλές: Ανεξιχνίαστος ,  ανέξοδος, ανεπαίσθητος, ανεπανόρθωτος, ανεπάρκεια, ανεπαρκής,  ανεπαρκώς, ανέπαφος...." 

Ο πρωταγωνιστής αναζήτησε το νόημα μέσα στην τυχαιότητα της  σελίδας του λεξικού που άνοιξε.

"Η σειρά είναι αλφαβητική, αλλά γιατί να τύχω σε αυτήν εδώ τη σελίδα?" 

 Θαρρείς και το βιβλίο προσπαθούσε κάτι να του πει, ανέξοδος,  ανεπαίσθητος, ανεπαρκής.
Ξαφνικά ταυτίστηκε με τις λέξεις. Τις σήκωσε μία μία ψηλά σαν σημαίες.  Φώναζε στους θεατές, μη φανταστείτε κανένα πλήθος, μόνος στην σκηνή  αλλά μέσα στο παραλήρημα του το κοινό ήταν εκεί...
Ο πρωταγωνιστής ήταν χαρούμενος. Με τις δανεισμένες από το βιβλίο  λέξεις μπορούσε να μιλάει, εκσφενδονίζοντας τις δεξιά και αριστερά. Η αυλαία δεν έπεσε, αλλά μια λέξη εξοστρακίστηκε στο μπρούτζινο  κηροπήγιο και χτύπησε τον νεαρό της ιστορίας μας στο πρόσωπο. Σαστισμένος σιώπησε και άρχισε να παρατηρεί τα αντικείμενα γύρω του. Το κηροπήγιο, το ανοιχτό βιβλίο, την ξύλινη σκηνή, τις καρέκλες με τους  φανταστικούς θεατές, τις λέξεις που είχαν ακόμα απομείνει στον αέρα,  οντότητες ξεχωριστές από αυτόν, που εύκολα ήταν και αφέντης και  σκλάβος τους μαζί.
Έσβησε το κηροπήγιο και απόμεινε μόνος. Για λίγο ακόμα ένιωθε τις  ελαφρές αναταράξεις του αέρα, και άκουγε τον χαρακτηριστικό θόρυβο,  σαν θρόισμα, των γραμμάτων που πέταγαν σε σχηματισμό...

Αποφάσισε να αρθρώσει τον δικό του λόγο και ψηλαφώντας στο σκοτάδι  βρήκε το βιβλίο και το πέταξε στο κοινό με οργή.

Λεπτά σιωπής, ώρες σιωπής, μέρες.....

Ο επόμενος ήχος που ακούστηκε ήταν το κλάμα ενός μωρού.....